
Stel je hebt een probleem met je ogen en je besluit naar een opticiens te gaan. De man luistert even naar je klachten, doet vervolgens zijn bril af en geeft hem aan jou.
“Zet deze maar op”, zegt hij. “Ik draag hem al tien jaar en hij voldoet nog steeds. Ik heb thuis nog een bril, dus u mag deze wel hebben.” Je zet hem op maar nu zie je nog minder. “Nu zie ik nog minder!” , zeg je.
“Hoe bedoelt u?” vraagt hij. “Ik kan er uitstekend mee zien. Doe eens wat meer moeite. Stel u eens wat positiever in.
“Ik doe moeite, maar ik zie nog steeds een grote grijze vlek.” zeg je.
“Hoe ondankbaar kan je zijn?” moppert hij. ” Ik doe alle moeite, geef je zelfs een bril cadeau..!”
Hoe groot is de kans dat je ooit nog binnenstapt bij deze man? Inderdaad, NOOIT!!
Maar hoe vaak staan we zelf klaar met onze goede raad voordat we geluisterd hebben en geprobeerd hebben de ander echt te begrijpen?
Ik ben zelf niet zo taalvaardig dus ken ik maar al te goed de frustratie van niet juist begrepen te worden of om ongewild iemand te kwetsen met woorden. Dit alles was een prima motivatie om mij te laten inspireren door geweldloze of verbindende communicatie; de taal van de giraf en de jakhals of hoe we effectief kunnen communiceren.
Wat heb je aan al die inzichten als je er niets mee doet?
Toen ik vorige week samen zat met de medewerkers van De Vlindertuin vroegen ze mij een infoavond te verzorgen voor ouders… met plezier! 🙂
Zodra de datum en de locatie bekend is hou ik jullie op de hoogte!
Authentieke groeten,
Sigrid