’n Burn-out, dat is ver van mijn bed heb ik altijd gedacht. Hoe kan zoiets gebeuren? Net als alle andere jonge vrouwen van 31 jaar was ik ook altijd maar druk in de weer. Gaan werken, alles thuis netjes willen hebben, gezond koken voor het gezin, kinderen goed opvoeden, een goede partner zijn, … en nog veel meer.

Misschien hebben we allemaal wel ’n beetje perfectionisme meegekregen in onze opvoeding, maar de één legt de lat hoger voor zichzelf als de ander.

Ik ben altijd al een “stressy” persoon geweest, maar bij mij is het allemaal in juni 2014 begonnen. Ik had al een half jaar last van continue buikpijn en bleef ook maar gewicht verliezen dus ging ik maar eens naar de huisarts. Na vele onderzoeken vertelde hij mij: je hebt teveel stress. Ok, ik wist wel dat ik stress had want we zijn immers aan het bouwen en dat geeft buiten huishouden, kinderen opvoeden, werken … nog wat extra stress mee, maar dat het zó erg was … daar had ik geen flauw idee van. Ik begon opnieuw een sport te zoeken om mijn stress kwijt te kunnen. Op dat moment kwam ik nog eens in een conflict op mijn werk. Dat was dé druppel voor mij! Iedere dag opnieuw vocht ik om naar het werk te gaan en was mijn energie op als ik thuis kwam, maar thuis rekende een man en kind ook op mij dus probeerde ik mij voor hen op te laden. Ik leefde van weekend tot weekend. Het werd voor mij zelfs zo erg dat ik zelfs lichamelijke klachten zoals bijv. hartkloppingen, pijn in mijn schouders, buikpijn, nachtmerries, vele slapeloze nachten, … begon te krijgen. Ik was emotioneel “op” en ook stilaan begon mijn lichaam meer tekens te vertonen. Na 5 maanden vechten tegen dat gevoel ben ik op aanraden van de arbeidspsychologe mijn verhaal bij de huisarts gaan doen die mij dan onmiddellijk op ziekteverlof stuurde. Ik had nood aan rust zei hij, geen stress! Mijn eerste dag ziekenverlof was een hel voor mij en kwam mijn bed niet uit. Toen pas besefte ik hoe diep ik zat. Mijn huisarts sprak het woord “burn-out” niet uit, maar ik was op aanraden van een kennis naar een bowentherapeute gegaan en toen zij dat woord wel uitsprak wist ik niet wat mij overkwam. Ik toch niet? Ik ben altijd zo in de weer. Hoe kan dat? Keer op keer opnieuw als mijn ziekteverlof de helft van de termijn verstreken had, kreeg ik opnieuw die hartkloppingen, die nachtmerries. Ik was altijd maar moe, ik kon van mijn vriend of kind niets meer verdragen, ik wilde niet meer buiten komen, ik wilde RUST!!! Rust van binnen! Mijn zelfvertrouwen was volledig verdwenen en vond mezelf een nietsnut. Ik kreeg zelfs mijn huishouden niet gedaan terwijl ik hele dagen thuis zat. Zelfs buiten komen om boodschappen te doen was een ware marteling voor mij, terwijl ik altijd een sociaal iemand ben geweest. Hoe kan dat vroeg ik mij af? Maar ik was té moe om ook maar iets te doen. Toen heb ik voor mezelf beslist dat teruggaan naar mijn oude job geen optie meer voor mij was. Ik zat té diep en mijn littekens waren té groot.

Vanaf het moment dat ik die beslissing genomen had, begon ’t stilletjes aan beter te gaan. Ik heb gekeken naar mijn leven dat ik ervoor had en besefte dat het zo niet langer meer kon. Ik moest veranderen of beter ik moest leren te veranderen om te gaan met bepaalde gedachten en gevoelens. Ik heb ontzettend veel gehad aan Sigrid tijdens dit hele zware parcours. Zij heeft mij ongelooflijk goed geholpen en ben tot vele inzichten gekomen. Nu kan ik al eens zeggen: ok, ik heb vandaag de strijk niet gedaan, maar die gaat niet lopen, morgen is er nog een dag terwijl als ik vroeger in mijn hoofd had dat het vandaag gedaan moest zijn, het ook gedaan was. Ik heb ook geleerd dat mijn kind niet perfect hoeft te zijn, want ook ik ben dat niet en stilaan leer ik dat ook ik dat niet MOET zijn en leer ik dit aanvaarden, al is dat niet altijd even gemakkelijk. Ik heb een lange weg afgelegd en begrijp dat ik er nog steeds niet ben en iedere dag is opnieuw een les, maar nu doe ik iets met die lessen en nu heb ik leren kijken naar de kleine dingen in het leven. Het is eventjes tijd nemen voor jezelf en kijken: hoe is mijn dag geweest? Sigrid vertelde mij eens het verhaal van de bankrekening. Hoe kan je er geld vanaf halen als er niets meer op staat? En dat is hetzelfde met je leven zei ze. Jezelf schouderklopjes geven als je iets goed gedaan hebt en zo de bankrekening vullen en jezelf kunnen vergeven als iets minder goed gegaan is. Herkennen en aanvaarden is het begin van alles en daarna eraan werken. Misschien heb je vandaag iets minder goed gedaan, maar morgen is een nieuwe dag en als je het vandaag herkent heb, zal je er morgen zeker anders mee omgaan.Tot de dag van vandaag neem ik het verhaal van de bankrekening mee. Soms staat ze nog steeds in het rood, maar nu besef ik dit vlugger en weet ik ook beter wat ik eraan moet doen.

Voor iedereen kan de aanleiding van de burn-out iets anders zijn en ik heb mij heel lang schuldig gevoeld hierover en dat vond ik een heel zwaar proces: leren aanvaarden dat je je niet schuldig moet voelen want je bent ziek en dat is wat vele mensen vergeten, dat het een ziekte is omdat je het van buiten niet altijd kunt zien!

De vergelijking die Sigrid maakt was een openbaring voor mij: een burn-out kan je vergelijken met een party die je thuis organiseert: je nodigt héél véél mensen uit en uw huis zit volledig vol, van boven tot onder. Dan moet je een oplossing zoeken en die oplossing is dan een deur open zetten zodat mensen naar buiten kunnen om terug zuurstof te krijgen.

We krijgen allemaal dagelijks veel prikkels binnen, goede en slechte, maar we moeten ze leren selecteren want we kunnen ze niet allemaal opnemen, ook al zouden we dat graag willen want net zoals ons huis geraakt ons hoofd ook vol. Ik heb dankzij steun van vele vrienden, familie, Sigrid, bowentherapeute, … mijn burn-out aangepakt en er héél veel uitgeleerd dus neem het als een les en doe er iets mee in je leven! ’t Is niet iedere dag even gemakkelijk, maar je leert je valkuilen dag na dag beter kennen en je zal er anders mee omgaan om te voorkomen dat je terugvalt!