Een collega met dyslexie? Omarm de gave, niet de beperking!

Hopelijk is de meerderheid onder ons toch al zover dat je weet dat een kind met dyslexie niet bestempelt hoeft te worden als dom. Het probleem heeft een neurologische basis waardoor talige informatie moeilijker wordt opgenomen.  Ondertussen weten we dat wanneer we een dyslectisch kind de juiste begeleiding en hulpmiddelen aanbieden, dit geen probleem hoeft te zijn op school. Iemand die niet goed ziet draagt toch ook een bril!?  Dyslexie staat los van intelligentie. Integendeel, het kind leert creatief omgaan met specifieke leerprocessen. Het compenseert zijn zwakkere kanten vaak met ingenieuze, compenserende strategieën. Dat kan alleen maar als je ook intelligent bent!

Pas sinds de jaren tachtig is men bekend met het beeld en de term dyslexie. Maar wat met degenen die er daarvoor al last van hadden?

Inderdaad! Die werden heel vaak onterecht bestempeld als dom of lui. Ze werden in richtingen geduwd die zwaar onder hun niveau zaten. Ouders zagen vaak niet welk potentieel en talenten hun kind bezat. Ze voelden de teleurstelling bij anderen of erger nog, de vernederingen… iedere keer weer opnieuw.

Wekelijks zie ik mensen in loopbaanbegeleiding die nog steeds getekend zijn door de talloze onrechtmatige labels die ze naar hun hoofd kregen geslingerd. Ze zijn zeer gevoelig geworden voor opmerkingen van collega’s of leidinggevenden. Je zou voor minder wanneer er zo vaak onterecht het label dom of lui op je werd geplakt! Of wanneer je voor de zoveelste keer werd vergeleken met je broer of zus die het wel goed deed op school. Maar al te vaak is hierdoor hun zelfbeeld zodanig aangetast dat ze het niet eens aandurven om hun collega of leidinggevende te antwoorden. Als reactie maken ze zichzelf klein, gaan ze zich aanpassen of doen ze nog harder hun best.

Diep vanbinnen weten ze van zichzelf wel dat ze veel meer in hun mars hebben. Natuurlijk! Maar ook hier herhaalt het verhaal zichzelf. Doordat ze vroeger niet de juiste ondersteuning kregen, zijn ze op schoolniveau niet kunnen doorgroeien tot het niveau dat hen eigenlijk toebehoort. Met als gevolg dat ze als volwassene in een job terechtkomen onder hun niveau. Opnieuw worden ze dan bij sollicitaties geconfronteerd met dezelfde frustratie. Hun diploma voldoet niet aan het gevraagde niveau of hun zelfvertrouwen is zodanig aangetast dat ze niet eens durven solliciteren.

Dyslexie is vaak erfelijk. Het valt op dat diezelfde volwassenen zich grenzeloos inzetten voor hun kinderen om er maar voor te zorgen dat hun kinderen wél de kansen krijgen die ze verdienen en zich niet zo moeten voelen zoals zij zich hebben gevoeld. Alleen… de gedrevenheid waarvoor ze zich inzetten voor hun kinderen, die verdienen ze zelf ook.

Wanneer ik de pijn en de frustratie voel bij deze mensen wanneer ze anekdotes bovenhalen over pesterijen op het werk of onterechte opmerkingen door onwetende collega’s voel ik mezelf vaak machteloos en boos. Kunnen we met z’n allen aub ook wat meer begrip tonen voor volwassenen met dyslexie? Ook voor hen geldt dezelfde regel. Heel dikwijls heb je te maken normaal begaafde mensen die op een inventieve, creatieve manier tot geniale oplossingen kunnen komen. Het zijn doorgaans mensen met veel empathie en doorzettingsvermogen die voor jou door het vuur zouden gaan als je hen de waardering geeft die ze (terecht!) verdienen.

Veel kunnen we niet doen maar het delen van deze blog is een kleine moeite die voor anderen een groot gebaar kan betekenen. Zou je dit samen met mij willen delen aub?

Herken jij jezelf in dit verhaal en wil je er graag een keer over praten? Altijd welkom in mijn praktijk in Neerpelt of Hasselt!

Hartelijke groet,

Sigrid

Bel of mail ons voor een afspraak: 0479 29 51 99 of sigrid@uwloopbaancoach.be